Ik realiseer het me als ik wegfiets vanaf mijn dochters kamer. Ze heeft sinds dit voorjaar een nieuwe kamer gevonden in een leuker huis. Geen donker hok op een tochtige bovenverdieping, waar boeken kromtrekken van het vocht en je met geen man of macht kan ontsnappen mocht er ooit brand uitbreken, maar een benedenkamer met uitzicht op een binnentuin waar een keurig kratje lege flessen staat. Ze heeft de tuin opgevrolijkt met plantjes en ik kreeg het dringende verzoek deze om de twee dagen water te geven. Dat ik mijn eigen planten niet eens zoveel water gaf was bijzaak. Ik rekende uit dat ik de komende week dus een paar keer op haar kamer zou zijn, om te beginnen met dit weekend. 

De zondag strek zich nog ongerept voor me uit en ik rek me nog eens uit. Wat heerlijk, de man is een weekend weg en ik kan doen en laten wat ik vandaag wil. Gisteren ben ik alleen naar Deventer gegaan om te shoppen. Ik had al maanden niet gewinkeld en was na een ingrijpende buikoperatie ook nog niet buiten Zwolle, in de grote buitenwereld geweest. Ergens vond ik het spannend om weer verder weg te gaan van huis. Kon ik vertrouwen op mijn lichaam? Wat als ik bijvoorbeeld heel moe zou worden en ver weg was van huis? Ik keek naar mijn overtuigingen, gooide ze overboord en nam de trein naar Deventer. In een pittoresk steegje nam ik een rustig tafeltje en bestelde een theetje. Het leven was best goed zo besefte ik. Ik begon toch steeds meer grip te krijgen op mijn leven met een uitwonende dochter. Het feit dat zij alleen naar Schotland durfde, maakte ineens dat ik ook uit mijn comfortzone kwam en mijn horizon weer durfde te verbreden. Zonder dat ze er bewust van was, gaf zij met haar vertrek naar Schotland mij die ene liefdevolle duw in de buitenwereld.   

Terug naar de zondag. Na een ontbijt op bed met mezelf begint het na een uur stevig te knagen in mijn bovenkamer. Wat ga ik eigenlijk doen vandaag? Wil ik wandelen? Ga ik naar het strandje om daar een boek te lezen? Heb ik zin in een terrasje? Ik probeer het liggen aan een strandje uit en voel me verdrietig en eenzaam. Dit diepe gevoel van eenzaamheid ligt vaker op de loer en slaat vooral toe als ik alleen ben. Het is een niet te definiëren gevoel van terugverlangen naar iets wat is geweest en wat aan mijn gevoelspalet van emoties ongevraagd is toegekend toen mijn dochter uit huis vloog. Ik wil het af en toe vermijden door veel afspraken te plannen, maar het vecht zich gewoon een weg omhoog. Ik sla de golven gade en zie mijn dochter en de man zwemmen en plezier maken. Wanneer zou dat geweest zijn? Twee jaar geleden? Ik pak mijn boeltje weer op en besluit mijn onrust weg te gaan wandelen. Samen met de hond loop ik een ronde. Weer een uur is voorbij gekropen. Ik bel mijn zussen maar krijg geen gehoor. Ik voel me tot in mijn vezels ineens ellendig.

Eenmaal thuis komt de onderdrukte huilbui eruit. Het is zondag en dit weekend komt mijn dochter  niet langs vanwege Schotland. Het gevoel van missen kan door niets gedicht worden. Niet door een wandeling, niet door aan het water te liggen, niet door te lezen. Na de huilbui herpak ik me. Ik herinner me ineens dat ik naar haar kamer kan fietsen om daar de planten water te geven. Ik heb ineens een belangrijk doel! Stevig trap ik door. Als ik een voet in het huis zet kom ik een huisgenoot tegen.

‘He hallo?’ zegt hij met een twinkeling in zijn ogen.‘Hoi, ik ben de moeder van Luna,’ zeg ik alsof hij dat ineens spontaan vergeten zou zijn en zich af zou vragen wat die vrouw hier in vredesnaam kwam doen. ‘Ik kom de planten even water geven.’ ‘Ja, Luna is dol op plantjes,’ onderstreept hij met veel handgebaar.  ‘Ik heb strenge instructies gekregen,’ grap ik. ‘Hoe is het met je scriptie?’ ‘Ik ben net bezig een reflectie te schrijven,’ antwoord de jongeman. ‘Poeh ben er echt wel klaar mee.’ We voeren een gesprek over wat hij wil in de toekomst, wat zijn plannen zijn en met veel enthousiasme vertelt hij dat hij graag nog een keer naar het buitenland zou willen. Ook bespreken we zijn twijfels of hij wel of niet die ene job moet gaan aannemen of nog verder wil studeren. Als een adviseur voor jonge studenten in nood, voel ik mij ineens heel nodig. Net iets te lang blijf ik staan praten, gewoon, omdat het zo gezellig is en omdat het zo’n substituut is voor het gemis aan mijn eigen dochter. Op het moment dat ik het door begin te krijgen rond ik haastig het gesprek af: ‘Nou succes met afronden en tot de volgende keer he?’

In de kamer van mijn dochter voel ik haar aanwezigheid toch een beetje. Wat heeft ze het toch leuk gemaakt. Ja, ze heeft haar eigen leven dringt het tot me door. Het zit in de kleinste dingen, hoe ze haar kleding heeft opgehangen, haar boekjes heeft staan, de stekjes van plantjes die ze her en der heeft neergezet, die ene foto die uitvergroot in de hoek hangt. Ze is een eigen individu die op haar eigen benen staat. En ik mag nu even stilletjes getuige zijn van haar domein.

Als ik even later op de fiets zit voel ik mij gelouterd. Wat is het toch fijn om jonge mensen te spreken en over hun ontwikkelingen te horen. Hun hele toekomst ligt nog open. Misschien zou ik mijn eigen leven ook meer kunnen bezien vanuit die bril: een toekomst die volledig open ligt nu mijn dochter is uitgevlogen. Het zeurende gemis is weer even naar de achtergrond verschoven, de plantjes hebben weer voeding gehad en mijn geest ook.