De dochter wil wat avontuur in haar leven. Ze wil het liefste alleen op vakantie en vertrekt naar Schiphol met een hoop kilo’s op haar rug. De eindbestemming is niet Thailand, maar Schotland. Zo bekeken valt het allemaal nog wel mee zal je zeggen. Maar mijn moederhart is, zodra ze dit idee dropt, enigszins verontrust. ‘Zou je wel alleen op vakantie gaan?’ probeer ik hopeloos als een soort antimotiverende gesprekvoering. ‘Natuurlijk ga ik alleen,’zegt ze. Dat dit nogal een gesloten en suggestieve vraag is, daar hoef je geen hoogdravende studie voor te doen. Het sterkt haar alleen maar meer in het idee om weg te gaan.

‘Stel een open vraag Kim,’ hamert het in mijn hoofd. De keer erop vraag ik onopvallend: ‘Goh, wat trekt je aan in het reizen naar Schotland?’ ‘Wat ga je er allemaal doen?’ Dit geeft meer stof voor een open gesprek dan al mijn mislukte pogingen daarvoor. Dat ik trainer ben en het luisteren, samenvatten, doorvragen inmiddels wel van achteren naar voren kon dromen, wil niet zeggen dat ik dat in mijn privé situatie succesvol kan toepassen. 

Hoe moest het met de plantjes?

En zo breekt het moment aan dat ze, voor mijn gevoel ineens te snel al, het vliegtuig moet gaan pakken. Op het allerlaatste moment moeten er nog reisschema’s gemaakt worden, is ze lichtelijk in paniek over de grote onduidelijkheid van het OV in Schotland en stelt De Man zich op als een redder in nood. De dag erna kom ik nog even ingevlogen voor ‘de- instructies- van- de- plantjes.’

Dat dit agendatechnisch eigenlijk helemaal niet goed past, gooi ik overboord. Het kind gaat voor alles. Terwijl mijn dochter nog iets moet pakken uit de keuken, wacht ik in haar kamertje. Ze komt een huisgenoot tegen in de keuken en voert daar geanimeerd een kwartier lang een gesprek mee. Goed, dit ging dus heel lang duren besef ik. Een afspraak die al drie keer verzet is, app ik toch op het laatste moment af.

Wat moet er wel en niet mee in de rugzak

‘Ik lust wel een bakje thee,’ zeg ik toen ze was uitgekletst. ‘Heb je trouwens wel geslapen?’ vraag ik terwijl ik naar haar lichtelijk vermoeide snoet kijk. ‘Mam, nee, hier heb ik echt geen zin in,’ zegt ze. ‘Oké,’ zeg ik. Ik ken mijn plek.  

Ze laat verschillende kledingstukken de revue passeren en vraagt mijn mening. Moeten ze mee of niet? ‘Deze of deze trui?’ ‘Een lichte broek, of toch beter een donkere?’ Ik kan volstaan met ‘ja’, ‘nee’ of een ‘misschien’. ‘Schotland is vooral vaak nat, koud en wind, dus ik zou een hele dikke trui meenemen.’ Daarna volgen de instructies voor de plantjes: om de twee dagen water geven, ook de buitenplantjes meenemen, het moestuintje heeft extra aandacht nodig, de hangplant in de hoek moet ik niet vergeten. Even later staan we in de hal afscheid te nemen. ‘Nou ennuh, niet zomaar gaan liften hè, als er een bus aankomt.’ ‘Mam!’ Het is een laatste waarschuwing.

De terugkomst in het vizier

De laatste dagen voor haar terugkomst knapt mijn stemming zichtbaar op. Ze zou weer bijna in het veilige Zwolle zijn. We krijgen het idee om haar zaterdag te verrassen op Schiphol. Het hoogtepunt van de week zit er aan te komen. Overdag gaan we shoppen op de Haarlemmerdijk en tegen de avond richting Schiphol treinen. Terwijl de man en ik die vrijdag fantaseren over leuzen op het spandoek gaat de telefoon. Het is mijn dochter. Ze vertelt dat ze over 10 minuten in Zwolle is en vraagt waar wij ons begeven en of we nog wat te eten hebben. Eten & drinken zit ook onder in de behoeften piramide van Maslov, dus voorruit…

De teleurstelling verbergen

Bedremmeld, zeg maar zwaar teleurgesteld, hang ik de telefoon op. ‘Oh, ze is er al, maar waarom heeft ze nou niet even gebeld?’ vraag ik aan de man. We bestellen hapjes voor de hongerige dochter. Een half uur later zie ik een zwaarbepakt meisje op ons aflopen. Ik hou haar stevig vast. Wat is het fijn dat ze weer veilig en wel thuis is! Ik probeer mijn teleurstelling over het ophalen te verbergen, maar slaag daar niet zo goed in.

Even later vraag ik of ze met ons mee naar huis gaat. ‘Nee, ik wil eigenlijk even weer wennen op mijn kamer.’ ‘Oké,’ zeg ik en slikte mijn tranen in. ‘Mam, zeg het nou maar, wat is er aan de hand?’ luidt het antwoord.  ‘Ik heb je gewoon zo gemist,’ antwoord ik en ineens begin ik te brullen. Midden op het terras. Gelukkig zit er geen hond meer en kan ik mijn tranen laten gaan.

Zonder kind naar huis

Op de fiets baal ik ervan dat ik niet uit deze teleurgestelde saus van emoties kan klimmen. Als we haar even later achterlaten en de nacht tegemoet fietsen, trekt mijn moederhart zich samen en glijdt er een traan over mijn wang. ‘Misschien, ooit op een dag, wordt het gewoon allemaal weer wat makkelijker’, zeg ik tegen mijn hart.