Ik weet het allemaal niet zo, hoor ik mezelf vaak zeggen. In mijn hoofd, op ongewisse momenten tegen anderen als ze vragen hoe het met me gaat, voordat ik in slaap val, of als ik ’s ochtends opsta. Als antwoord op de vraag of ik geniet van mijn nieuwverworven vrijheid, als mantra in mijn hoofd. Het niet weten werkt behoorlijk ontwrichtend. Ook zo’n prachtig woord. Ontwrichtend. Want, inmiddels zou ik het allemaal toch wel een beetje moeten weten? Hoe ik oud wil worden, hoe ik mijn leven het beste in kan richten nu ik de veertig al een tijdje ben gepasseerd, waar ik blij van word, wat mijn zogeheten drijfveren zijn. Maar het antwoord is, ik weet het allemaal niet zo.

Sinds het nest leeg is en mijn hormonen vaker in beroering zijn dan ik zou willen, ervaar ik een soort vacuüm wat een scala aan emoties geeft. Verdriet, hopeloosheid, lusteloosheid, moedeloosheid, boosheid (oftewel veel woorden die eindigen op heid). En mogelijkheid dan? Ja ja, dat zal allemaal wel, maar zover ben ik nog niet. Daarnaast heb ik ook tijd nodig om de operatie te verwerken. Mijn baarmoeder is vier maanden geleden verwijderd en het lijkt net of de rouwverwerking zich opeens in allerlei bochten wringt zodat ik het recht in het gezicht aan kan kijken. 

‘Je hebt nu meer tijd voor jezelf,’ zei een vriend gisteren. Het was opbeurend bedoelt, en hij snakte zo te zien zelf naar wat meer tijd voor zichzelf. ‘Maar ik wil helemaal niet heel veel tijd,’ zei ik. ‘Er is ook zoiets als te veel tijd hebben.’ Ik wilde hem graag een dozijn van mijn tijd geven. Tijd die ik heb om te overdenken, te mediteren, te mijmeren, met mezelf koffie te drinken. Terwijl ik mijn mijmer tijd maar eens goed bij de lurven pak overdenk ik een situatie waarin ik een jaar of achttien geweest zou zijn. Ik wilde heel graag naar de theaterschool, maar twijfelde heel erg. Ik wilde wel iets creatiefs, maar ik wilde ook iets met mensen.

Tijdens een auditie blokkeerde ik geweldig en op de terugweg naar huis kon ik alleen maar huilen. Het was niet zozeer het verdriet van de mislukte auditie maar het gevoel geen flauw idee te hebben welke richting ik nu dan uit moest varen. Hoe ging ik mijn leven inrichten eigenlijk? Het leven inrichten klonk als een groots en meeslepende opdracht. Alle opties lagen open, keuzes voor het grijpen. Maar het werkte volledig verlammend. Tot overmaat van ramp maakte mijn vriendje het ook nog uit en ware Griekse Tragedie was geboren. Ik wist het allemaal niet zo goed.

Momenteel ervaar ik dat ook. Ik doe pogingen mijn leven ‘opnieuw’ in te richten. Ik spreek af met mensen om nieuwe initiatieven te creëren op het gebied van werk. Ik ben mijn werk weer wat aan het opbouwen na mijn operatie. Ik probeer zinvolle vrijetijdsbestedingen te zoeken (met nog niet altijd schitterend resultaat). Maar ergens is er in de bottom line het gevoel het allemaal niet zo te weten. Alsof ik, nu alles weer blanco en openligt twintig jaar later, ik een rigoureuze keuze moet maken. Part TWO van mijn leven of zoiets. En dat maakt ineens dat ik over alles twijfel. Wil ik een studie doen? Geen idee. Wil ik gaan samenwonen of nog een tijdje alleen? Weet ik niet. Wil ik mezelf ontdekken via een lange reis? Nee zeg, alsjeblief niet. Ik huil om wat er niet meer is en kan het nieuwe nog niet echt omarmen of goed zien. Terwijl er wel aan dingen aan de horizon prijken.

Ik volg sinds kort een cursus intuïtieve ontwikkeling. Ik ben vorig jaar begonnen met harp les en heb er ontzettend veel plezier in. Ik breid mijn wandelingen wat uit zodat mijn conditie weer beter wordt. Ik vind trainingen geven in stress erg leuk. Ik ben bezig met het schrijven van een boek over endometriose, alhoewel dat weer even een zetje nodig heeft. Ik wil voorzichtig aan een theaterprogramma schrijven over burn-out. Zo bekeken valt het allemaal dus nog wel mee met dat niet weten. Misschien hoeft het niet groots en meeslepend, zoals ik toen als achttienjarig ervaarde. Misschien mag het gewoon ook klein. En het even niet zo goed weten, is ook weten.