Na het weekend krijg ik een appje van mijn dochter. Ze heeft haar laptop nog bij ons liggen en wil deze op komen halen. Gezellig denk ik, even samen een ouderwets kopje theedrinken. Voordat ik aan de haal ga met deze gedachte probeer ik hem eerst te toetsen bij haar. Tegenwoordig, lees nog maar sinds kort, probeer ik duidelijker te zijn in mijn communicatie en mijn eigen verwachtingen te temperen. Door ze uit te spreken ontstaat er ruimte en blijven verwachtingen niet onuitgesproken in de lucht hangen. Onbewust maak ik anders toch wel kleine verhaaltjes in mijn hoofd: gezellig ze blijft vast eten, ze blijft vast slapen, ze … Als het dan anders wordt ben ik vooral geïrriteerd naar mezelf toe en mijn teleurgestelde spiegelbeeld. Hoe laat kom je?, app ik. De ochtend of middag, appt ze terug. Dan komt de middag mij beter uit, want vanochtend ben ik aan het werk, app ik terug. Erachteraan app ik: Kom je dan een theetje doen of ga je daarna weer door? Ze appt dat het wel gezellig is om even thee te drinken als het mij ook uitkomt. Gezellig!, kan ik nu oprecht denken.

De dochter is ziek
Als ik boven de laatste dingen uitwerk op mijn laptop hoor ik de voordeur opengaan. Ik roep van boven naar beneden dat ik er zo aankom, eerst nog even iets afmaken. Als ik beneden kom ligt mijn dochter languit op de bank. ‘Wat is er liefje?’ vraag ik en ze begint te huilen. ‘Ik voel me helemaal niet lekker. Volgens mij ben ik ziek, mijn hele lichaam doet zeer. Sorry, is voor jou ook niet gezellig.’

‘Geeft toch helemaal niets, daar kun je toch niets aan doen’, zeg ik terwijl ik haar voorzichtig over haar ruggetje wrijf. Ik vind het eigenlijk niet zo gek dat ze ziek is geworden na haar avontuur in Schotland. Ze is in allerlei hostels geweest en heeft met gemiddeld 15 mensen op een kamer geslapen, en ook nog in dubbeldekkers oftewel stapelbedden gelegen. Buiten het feit dat ik daar niet aan zou moeten denken, lijkt het me ook een waar feestfestijn voor ziektekiemen.

Met de hond onder de deken
‘Wil je wat drinken?’ vraag ik.  ‘Doe maar water, ik heb nergens zin in,’ zegt ze. Ondertussen probeert ze haar werk te bellen dat ze ziek is. ‘Misschien moet ik toch gewoon gaan werken,’ zegt ze half slapend vanonder de deken. ‘Dat lijkt me niet zo handig,’ zeg ik als moederkloek. ‘Je gloeit helemaal!’ Ze heeft een baantje in de horeca en afzeggen lijkt bijna een no-go met het personeelstekort. ‘Ziek is ziek hoor, zo kun je toch niet werken?’ zeg ik.

Als ze even later onder de deken ligt samen met de hond vraag ik me af wat ik nu ga doen. Ik had een programmaatje voor vandaag bedacht, maar gooi ik dat nu overhoop? Naast haar op de bank zitten om haar hand vast te houden is allang niet meer nodig. Glimlachend realiseer ik me dat ik het niet meer zo gewend ben, een ziek kind op de bank. Ik besluit haar maar even te laten en vraag of ze het aangeeft als ze iets nodig heeft.

Fijne gesprekken
In de middag ga ik toch maar even naar de stad, onder een klein schuldgevoel. Misschien is het waar dat de zorghormonen toch minder worden naarmate je ouder wordt. Ik voel veel minder de noodzaak om allerlei sinaasappels uit te gaan persen. Als ik terugkom hebben we een heel fijn gesprek over wat haar bezig houdt in deze periode. Het is lang geleden dat we echt de tijd hebben gehad voor zulke diepe gesprekken zonder dat ze wordt afgeleid door meer opwindende zaken of appjes van vrienden. Het is fijn om echt de tijd te hebben voor elkaar en haar weer eens even stevig vast te kunnen houden.

Overal kledingstukken   
Die avond eten we gezellig met zijn drietjes. In de avond heb ik een zoomlesje yoga. Mijn dochter wil graag Netflix kijken, maar stelt voor dat ze de serie nog even afkijkt en daarna naar boven gaat. ‘Ach nee, kijk maar lekker af,’ zeg ik en installeer me even later op mijn slaapkamer met mijn laptop en yogamatje. Het ooit zo vanzelfsprekende samenleven met elkaar, vraagt nu om wat meer overleg en aanpassing. De dagen erop voeren we fijne gesprekken, wordt ze door de Man volgestopt met vitamines en uitgeperste jus d’orange (de zorghormonen zijn kennelijk overgesprongen). Na dag drie worden we allebei wat onrustig. Bij mezelf merk ik toch stiekem dat ik wel weer behoefte heb aan mijn eigen ruimte. In de huiskamer liggen overal losse kledingstukken en spullen van haar. Ik merk dat ik steeds stapeltjes verplaats en probeer neutraal te kijken als er weer een kledingstuk op een bijzondere plek ligt. De bank is inmiddels geconfisqueerd tot haar domein. Zijzelf merkt de onrust ook op en geeft aan dat ze er weer wat tegen aan hikt om naar haar eigen kamer te gaan. Ik kan me dat zo goed voorstellen. 

Uitzwaaien
Elke zondagavond ging ik weer met mijn boeltje met de bus naar Zwolle. Een vaag heimwee gevoel bekroop me op de zondagavonden bij het uitzwaaien van mijn ouders in Lelystad. Het elke keer opnieuw settelen in mijn kamer vond ik best pittig als student. Als de zondagavond voorbij was, ging het meestal wel weer. Zo zal het voor haar niet anders zijn. Ze is onrustig: loopt heen en weer, raapt wat spullen op bij elkaar. Een paar uur later stapt ze op de fiets. ‘Zet hem weer op hè lieverd, en je weet, je kunt altijd bellen.’ Gelaafd aan de vitaminen en ik aan haar gezelligheid zwaai ik haar de avond tegemoet en hoop ik dat ze gauw haar draai weer vindt.