‘Ik voel me ook een beetje ziekjes gewoon en ’s nachts lig ik verkrampt van de kou in bed.’ Visioenen van een rillende dochter onder haar net nieuw gekochte vier seizoenen dekbed, wat kennelijk geen soelaas biedt tegen de koude benedenverdieping, probeer ik de slaap te vatten.

De kamer leefbaar maken
Vandaag vertrek ik gewapend met een kruik en fruit richting Arnhem. Het plan is de kamer leefbaar te maken. Twee weken geleden is ze vertrokken vanuit Zwolle naar Arnhem. Echt tijd voor inrichten was er niet bij. Haar agenda op de opleiding muziektheater bestaat uit ellenlange schooldagen, elke dag tot half zes en dan nog eens repeteren voor presentaties. Kortom, de avonden glijden voorbij in een vloek en zucht en ze zit nog midden in de rotzooi.  

Zodra we beneden zijn daalt de gevoelstemperatuur
Als ik aankom geeft ze me een korte tour door het huis. In tegenstelling tot haar eerdere kamers, deelt ze nu een ruime gemeenschappelijke woonkamer en een hele grote keuken met twee huisgenoten. Daarnaast hebben ze twee wc’s en twee douches wat een enorme luxe is. Het ‘enige’ nadeel is dat haar kamer in een soort kelder ligt. Zodra we de deur naar beneden aflopen, daalt de gevoelstemperatuur. Ik moet er een trui extra bij aan doen. Als ik één ding heel armoedig vind (erfenisje van mijn oma denk ik), is het een koud huis. Ooit was mijn thermostaat kapot en liep ik dagenlang blauwbekkend met een Zweedse schaapswol trui vloekend in het rond. Ik kon er niks romantisch in ontdekken.

De thermostaat mag niet hoger dan 18 graden
‘Schrik niet mama van de rommel,’ zegt ze. ‘Nee hoor,’ zeg ik, terwijl ik de stapels kleding en dozen in me opneem. Gezamenlijk ruimen we de boel op. Binnen niet al te lange tijd wordt de vloer weer langzaam zichtbaar. Alleen kunnen we de kou niet verdrijven. ‘Ik heb de kachel vandaag even op 20 graden gezet hoor,’ zegt ze. ‘Goed zo’ hoor ik mezelf zeggen. Het kind betaalt een belachelijk hoog bedrag voor haar kamer, dus daar mag je voor in de plaats toch wel wat warmte verwachten. Ik snap best dat we zuinig met zijn allen met energie om moeten gaan, maar 18 graden afdwingen als huisbaas is wel het andere uiterste. Een extra elektrisch kacheltje mag ook niet staat in het reglement. Misschien moet de beste man zelf eens een tijdje in een kelder slapen.

Het liefste neem ik haar mee naar huis
Als ik op het punt sta te vertrekken moet ze huilen. ‘Het is gewoon allemaal heel veel en ik moet nog zoveel doen en zoveel dingen afmaken,’ zegt ze terwijl ik haar stevig vasthoud. ‘Ik wil het liefste gewoon thuis zijn.’ Ik kan me dat zo goed voorstellen. Als je ziek bent wil je het liefste thuis zijn op een vertrouwde plek, en dat moet deze nieuwe plek nog voor haar worden. Toch wil ze blijven omdat ze dag erna weer een volle dag heeft. Het liefst pak ik haar op en stop ik haar onder heel veel wollen dekentjes. Haar achterlaten in het nieuwe huis valt me heel zwaar. Ze neemt met een betraand gezicht afscheid en zwaait: ‘Ga nu maar.’  ‘Dag lieverd, het komt allemaal echt goed,’ zeg ik. ‘En ik zal morgen eens even een elektrisch kacheltje scoren.’