Ik besluit vandaag mijn rusteloosheid weg te lopen en heb na lang wikken en wegen en een niet gefocust hoofd, waarmee ik lang na een offerte heb gestaard beide wandelschoenen aangetrokken. Die offerte kan morgen ook wel af. Dan belt mijn dochter. Ze is onderweg naar haar huis, beter gezegd: haar ouderlijk huis. Alhoewel thuis nu de aanduiding is voor haar eigen huis. Ze komt last minute nog even een slaapzakje ophalen voor het introductiekamp van haar opleiding. ‘Anders loop ik je even tegemoet,’ zeg ik en trek de deur achter mij dicht, met het idee mijn wandeltocht naar de stad te vervolgen.

Twijfels

Als ik haar tegen moet loop zie ik al gelijk dat er iets is. Haar gezicht betrekt als ik haar vraag hoe het met haar gaat. ‘Eigenlijk niet zo,’ antwoordt ze. Vandaag is het introductieweek voor een nieuwe opleiding. Er glijdt een traan langs haar wang. ‘Ik loop gewoon weer met je mee terug naar huis,’ zeg ik. ‘Ik kan straks ook nog wel een stuk wandelen.’ Als ik vraag wat er speelt, noemt ze verschillende dingen op. Ze ziet toch wel een beetje (als een berg) op tegen het nieuwe schooljaar. ‘Ik zit straks voor vier jaar vast,’ zegt ze na een zelfverkozen vrij jaar. ‘Ik weet nog niet wat voor studiegenoten ik krijg.’ Ze heeft net haar baantje opgezegd, gaat een opleiding volgen in een nieuwe stad en weet ook nog niet goed of ze daar op kamers wil. Ze twijfelt over alles.

Twintig

Gisteren is ze twintig geworden. Wat is het toch een mooie, maar ook lastige leeftijd. Ik kan me de worsteling over welke kant ik moest gaan uitvliegen nog goed herinneren. Na een jaar Pabo heb ik een jaar gewerkt en ben toen alle studierichtingen gaan afstruinen. Maar ook ik had geen idee waar ik mijn heil zou gaan vinden. Ik kan me het unheimische gevoel nog voor de geest halen dat je moet kiezen, maar geen flauw idee hebt of je het juiste kiest. En achteraf gezien: je kiest nooit iets voor het leven, want als er iets zo veranderlijk is aan het leven, is het wel het leven zelf. Maar toch…De intentie is toch wel dat je aan iets begint waarmee je ook een start in je loopbaan mee wilt maken.

Weemoed

Thuis wordt het moedergevoel in alle hevigheid aangewakkerd. Ik zet thee, zij loopt onrustig door het huis en verzamelt nog dingen, haar vriendje komt afscheid nemen. Als ik even later weer met haar naar buiten loop en zij op haar fiets springt, passeer ik een school. Uitgelaten ouders zijn met elkaar in gesprek op de kakelverse allereerste schooldag. Kleine kinderen rennen naar hun ouders. Zucht, hoe lang is het wel niet geleden dat zij voor het eerst naar school ging…. Het allereerste losweken begon toen al. En zie mij nou al zo’n volwassen dochter hebben. Ik voel weemoed, maar ook trots: kijk haar nou gaan, bepakt en bezakt. Ik zwaai haar uit totdat haar figuurtje verdwijnt in de verte. Ze redt het wel, deze allereerste schooldag op het HBO, zonder uitzwaaiende ouder aan het schoolplein.