‘Oh, en waar in de overgang precies?’ fluister ik geschokt, met op de achtergrond een steeds voller wordende wachtkamer. ‘Dat kan ik niet precies zeggen,’ zegt ze. ‘Ah,’ zeg ik: ‘Nou lang leve deze nieuwe fase dan maar.’ Ze glimlacht en ik spoed mij snel richting de uitgang.

Eenmaal in de auto barst ik in huilen uit. Hier heb ik dus helemaal geen zin in, in nieuws over de overgang, in een nieuwe fase, net nu alles weer wat in stabielere vaarwateren is. "DE OVERGANG gaat beginnen, DE OVERGANG, JA WEN ER MAAR VAST AAN: DE OVERGANG, HET IS BEGONNEN, MAAK JE BORST(EN) MAAR NAT", hamert een ongezellige stem in mijn hoofd. In de auto grist ik mijn telefoon uit mijn tas en spreek een paniekerig berichtje in aan mijn goede vriendin. ‘Ik ben dus in de OHOHOHOVERGANG,’ huil ik alsof iemand zojuist het noodlot over mij heeft afgeroepen.

De hond kijkt mij troostrijk aan en snapt ook niks van al die hormonen. Doe mij maar een bos, hoor ik haar denken. Snotterend manoeuvreer ik mijn auto over de weg naar het bos. Daar kom ik eindelijk wat tot mijzelf.  Wat betekent dit nou eigenlijk voor me? En is het allemaal echt zo erg? Ga ik straks talloze slapeloze nachten badend in het zweet tegemoet? Gaan mijn stemmingen achtbaantjes racen elk uur? Word ik twintig keer per dag overvallen door hitte rushes en moet ik elk uur een t-shirt vervangen, of zal het zo’n vaart niet lopen?

Relativerend spreekt de vriendin in dat ik misschien al veel langer in deze pre overgangsfase zit, zonder dat ik erg in had en zonder dat het beestje bij de naam werd genoemd. Dat stemt me wat gerust. Aan het einde van de week belt de gynaecoloog mij. Ik vertel haar de uitkomst van het bloedonderzoek en dat de assistente zei dat ik in de OVERGANG zit. Ze legt uit dat zo’n test niets zegt over waar je in de overgang zit. En dat het best kan zijn dat ik af en toe nog een eisprong heb. ‘Je follikel stimulerend hormoon is hoog,’ zegt ze. Ze legt in begrijpelijke taal uit dat mijn hersenen steeds het signaal afgeven naar mijn hormoonsysteem: ‘Toe nou jongens, eitjes aanmaken.’ Ik zie het als een schets voor me en stel mij zo voor dat mijn hersenen dan ook niet meer zo goed weten wat ze moeten doen: HE JONGENS EITJES WETEN JULLIE WEL! SIGNAAL- OVER- SIGNAAL- OVER – SHIT WE KRIJGEN DE MESSAGE RETOUR- ERROR!

Ook bespreken we eventuele opties als ik teveel last krijg van klachten. ‘We zouden dan altijd hormoontherapie kunnen doen, maar ik zou het toch nog even aankijken,’ zegt ze. ‘Misschien gaat het ook gewoon heel geleidelijk.’ Gerustgesteld hang ik op. Het is fijn om te weten dat er opties zijn om de hormonen wat rustiger te krijgen, mocht het nodig zijn. Ondertussen moet ik lief zijn tegen mezelf op momenten dat ik zin heb om bushokjes te slopen en een minder dik dekbed aan te schaffen. Ik ben dan misschien wel in de overgang, maar dat is niet het einde der tijden.