Verhuisdozen in zijn kamer die hij ijverig vult. Ook ‘Waarom wil ik zo nodig naar een kleine kamer in Amsterdam?’ Maar óók, gelukkig, de zin om samen met zijn beste vriend te gaan samenwonen.

Bij mij is het een mix van emoties. Het is hem zó gegund, ik heb zijn worsteling gezien het afgelopen jaar met het studentenleven. Hopelijk gaat het helpen om nu in de stad te wonen waar hij naar de universiteit gaat. Wat een ervaring om mee te kunnen maken, gá, spreid je vleugels uit!

Verdriet, dat hij nu echt gaat. 20 jaar lang draaide alles om hem, vanaf het moment dat ik in mei 2002 wist dat ik zwanger bleek te zijn. Nu is het ook voor mij tijd nog meer de draad van mijn eigen leven op te pakken.

Trots, dat is er ook zo enorm. Trots op ons, hoe wij het hebben gedaan saampjes.

Rijkdom voelen van het moederschap. Ik voel me zo gezien en voel de onvoorwaardelijkheid.

Schrik: volgende week is deze kamer leeg…

Blij, dat hij zo dichtbij gaat wonen. Op woensdag nog even werkt in Haarlem en mee eet. De weekenden die hij hier nog wil doorbrengen.

nieuwsgierigheid, hoe gaan we de komende maanden een nieuw ritme vinden?

Nieuwsgierigheid, bovenal nieuwsgierigheid naar hoe deze fantastische jongen zich verder gaat ontwikkelen. Zo dankbaar dat ik daar getuige van mag zijn.

Ik geef hem mee een zachte fleece deken met de tekst: "Aan mijn zoon, Zelfs als ik niet in de buurt ben, wil ik dat je weet dat ik van je hou. Voor de kleine jongen die je ooit was. Voor de geweldige man die je nu bent. En voor de prachtzoon die je altijd zal zijn. Wikkel jezelf hier lekker in en zie het als een grote knuffel. Liefs, mam."

Vorig jaar online gekocht, omdat ik wist dat deze dag ooit zou komen.