Onze twee dochters, Nora en Mara, zijn inmiddels zes en negen, dus het 'empty nest' duurt nog eventjes. Toch merken wij het afgelopen jaar de subtiele veranderingen van het aandienen van een nieuwe fase. Een fase van zelfstandige(re) kinderen en een verschuiving van intensief verzorgen naar opvoeden. Halleluja!

Mijn man en ik waren ruim tien jaar samen toen we tijdens onze reis in Thailand besloten we dat we aan een kindje toe waren. Het liet nog even op zich wachten maar wat waren we gelukkig met de zwangerschap. Ik had alle boeken over baby's door elkaar gelezen dus ik wist precies niks. Wat ik wel wist was dat ik alles PERFECT zou gaan doen. Het zou onze baby aan niets ontbreken en behalve die perfecte moeder zou ik ook een coole vriendin, leuke zus, lieve dochter, sexy vrouw én carrièretijger blijven natuurlijk, hoe moeilijk kon het zijn?

Na een pittige bevalling kregen we een onrustige, prikkelbare baby mee naar huis. Ze dronk moeilijk, huilde veel en sliep weinig (en wij dus ook). Ik moest en zou borstvoeding geven, dat was namelijk het ALLERbeste.

Wekenlang rommelden we aan met borstvoeding, tepelhoedjes, johannesbroodpitmeel, draagzakken, nachtelijke autoritjes om haar te kalmeren en het voelde alsof ik 24 uur per dag aan een kolf was aangesloten.

Gek genoeg zei er niemand 'Lyd, laat die borstvoeding lekker zitten en ga gewoon genieten van je baby'. Maar misschien stond ik er niet voor open en voelde men dat aan. Na tien weken kwamen we erachter dat onze kleine meid maagzuurproblemen had. Met medicatie ging het al gauw beter maar nog lang sliep ze erg wisselend.

Toen Mara drie was kregen we onze Nora. Tot op de dag van vandaag is de navelstreng niet door; Nora hartje Mama. Hoewel Nora best een makkelijke baby was, wilde ze niets en niemand anders dan Mama en - als het niet anders kon - Papa.

Super eenkennig en ook weer lekker temperamentvol net als haar zus. In die tijd functioneerde ik op de 'Prana' van hormonen en het moederschap. Het type moeder dat ik van nature ben (het beste te omschrijven als 'I breathe her', dat liedje van Mr. Probz, 'nothing really matters') in combinatie met deze heerlijke meisjes, is zó vervullend en tegelijk doodvermoeiend.

Maar de laatste tijd gebeurt er iets. Langzaam kruipen we uit de diepe put die men 'de tropenjaren' noemt. De periode dat je je vrienden weinig ziet, 's avonds om 21:00 uur op de bank in slaap valt, blij bent als er afspraken worden afgezegd en je 'me-time' altijd op de klok is omdat er iemand moet worden opgehaald of afgelost.

Ik merkte het voor het eerst toen ik ging zwemmen met de meiden en ze - heel eventjes - samen in het zwembad speelden terwijl ik vanaf een stoel naar ze keek op de frietjes wachttend met zo'n trilschijf van de kantine.

De één met zwemdiploma C op zak, de ander met een jaar zwemles in de beentjes, ingesnoerd in haar zwemvest voor het vrij zwemmen.

Jaren hebben we in opperste staat van alertheid naast ze in het zwembad gestaan en nu zat ik op een stoel!

Het intensief verzorgende is eraf en wij krijgen langzaam weer wat lucht voor onszelf en voor elkaar. Beiden op school, zelf douchen en aankleden, ze vermaken zichzelf vaker, de oudste gaat af en toe zelf naar een vriendin, school of pianoles. We slapen weer eens uit in het weekend, ik lees eindelijk weer boeken en we zijn zelfs weer eens gaan salsadansen!

Bij deze fase ook hoort dat schuiven van pleisters plakken en schone broeken naar omgaan met pesten, grote monden, surprises maken, huiswerkbegeleiding en loslaten. Dat lukt 'so far so good'.

Hoewel ik weet dat de pubertijd ons om de hoek staat op te wachten nemen we het er mooi even van.

I breathe them!